Marzec to miesiąc, w którym natura budzi się do życia, a wraz z nią rozpoczyna się sezon pylenia wielu roślin. W Polsce wczesną wiosną w powietrzu pojawiają się przede wszystkim pyłki leszczyny i olchy, które mogą powodować silne reakcje alergiczne. W drugiej połowie miesiąca dołączają do nich pyłki topoli, a pod koniec marca zaczynają pylić brzozy, choć ich szczyt przypada zazwyczaj na kwiecień. Pyłki tych drzew są lekkie i łatwo unoszą się w powietrzu, co sprawia, że mogą przemieszczać się na duże odległości. Stężenie pyłków w atmosferze zależy nie tylko od cyklu roślin, ale także od warunków pogodowych – ciepłe i suche dni sprzyjają intensywnemu uwalnianiu alergenów, podczas gdy deszcz pomaga oczyszczać powietrze, zbijając pyłki i osadzając je na ziemi.
Mechanizm alergii na pyłki polega na nadreaktywności układu odpornościowego, który błędnie rozpoznaje nieszkodliwe cząsteczki jako zagrożenie. W kontakcie z błonami śluzowymi nosa, oczu lub dróg oddechowych alergeny pyłkowe wywołują reakcję immunologiczną, prowadzącą do uwalniania histaminy – związku odpowiedzialnego za objawy alergii. Efektem tego procesu są kichanie, wodnisty katar, swędzenie oczu i łzawienie, a w przypadku osób z astmą – trudności w oddychaniu. Poziom dolegliwości zależy od indywidualnej wrażliwości organizmu oraz od stężenia pyłków w powietrzu. Dlatego w sezonie alergicznym ważne jest śledzenie prognoz stężenia pyłków, które są opracowywane na podstawie danych z systemów monitorowania aerobiologicznego.
Wiatr odgrywa kluczową rolę w rozprzestrzenianiu pyłków, wpływając zarówno na ich stężenie, jak i na siłę reakcji alergicznych. Przy niskiej prędkości wiatru pyłki gromadzą się w pobliżu źródła, co może powodować wysokie lokalne stężenia. Z kolei silniejszy wiatr roznosi alergeny na większe odległości, sprawiając, że mogą one dotrzeć do rejonów, w których dane rośliny wcale nie rosną. Prędkość wiatru mierzy się za pomocą anemometrów – urządzeń wykorzystywanych w meteorologii do oceny dynamiki powietrza. Najczęściej stosowane są anemometry czaszowe lub wiatraczkowe, które obracają się pod wpływem ruchu powietrza. Przykładowym modelem anemometru wiatraczkowego jest Kestrel 5500. Przyrząd ten charakteryzuje się kompaktową konstrukcją, wytrzymałością, szerokim zakresem pomiarowym oraz precyzją. Kestrel 5500 znajduje zastosowanie w wielu obszarach, poza meteorologią są to m.in. żeglarstwo, pożarnictwo, lotnictwo czy rolnictwo. Monitorowanie warunków wietrznych pozwala alergikom lepiej przygotować się na dni, w których ryzyko nasilenia objawów jest największe.